Παιδική αυτογνωσία

Στην κοινωνία των ενηλίκων ο εύθραστος κόσμος των παιδιών μοιάζει να απειλείται ολοένα και περισσότερο.Μοιάζει σήμερα η παιδική ηλικία με ένα σπάνιο και θαυμαστό βιότοπο όπου η χαρά και τα ανέμελα παιχνίδια κινδυνεύουν με εξαφάνιση. Δεν είναι υπερβολικές εκτιμήσεις σχολαστικών επιστημόνων οι σκέψεις αυτές, αλλά εκτίμηση που απορρέει από την σύγχρονη πραγματικότητα.Η διόγκωση των οικονομικών προβλημάτων αφήνει το δραστικό της αποτύπωμα στις παλλόμενες καρδιές των μικρών μαθητών, δημιουργεί άμεσες επιπτώσεις στις σχολικές τους επιδόσεις.Ζούνε καθημερινά τα προβλήματα των γονιών τους, αν και λύσεις δεν μπορούν να τους προτείνουν.Σκεπτικά και άκεφα σέρνουν τα βήματά τους, δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν στα μαθήματά τους και το χαμόγελο δεν εμφανίζεται τόσο τακτικά στα πρόσωπά τους.Με τον τρόπο αυτό δηλώνουν έστω και έμμεσα το πόσο συμμερίζονται και σωματοποιούν το άγχος των ενηλίκων.Έχουν οι ανήλικοι επίγνωση της πραγματικότητας, εκφράζουν πειστικά τις ανησυχίες τους μέσα απο τα μάτια ή τις αμήχανες κινήσεις του σώματος.«Πώς να κρυφτείς απο τα παιδιά;Έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα», τραγουδούσε πολύ σοφά ο Διονύσης Σαββόπουλος ανοίγοντας αυτομάτως τις πύλες της συγκατάβασης προς τις θελκτικές ιδιαιτερότητες της παιδικής ηλικίας.Είναι αλήθεια ότι οι συνθήκες συντελούν στην απότομη απόκτηση της ωριμότητας απο τα παιδιά.Μέσα απο πολέμους και άλλες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης έρχεται η στιγμή της ενηλικίωσης, που ωστόσο μεταφέρει συχνά ως βαριά κληρονομιά και επώδυνα τραύματα.Ας τα γνωρίζουμε όλα αυτά καθώς αναλωνόμαστε σε σχεδιασμούς για την έξοδο απο την κρίση ή όταν κλεινόμαστε ερμητικά στην κυνική απάθεια αυτού που υπομένει την καταιγίδα.Η συνάντηση με τα παιδιά εισάγει όλους τους εμπλεκόμενους σε ένα πεδίο λυτρωτικής ψυχοθεραπείας,όπου οι συχνές συζητήσεις αμβλύνουν τις εντάσεις και αίρουν τις παραξεηγήσεις.Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι η κρόση μας φέρνει πάντα όλους πιο κοντά.