Παιδική αυτογνωσία

Στην κοινωνία των ενηλίκων ο εύθραστος κόσμος των παιδιών μοιάζει να απειλείται ολοένα και περισσότερο.Μοιάζει σήμερα η παιδική ηλικία με ένα σπάνιο και θαυμαστό βιότοπο όπου η χαρά και τα ανέμελα παιχνίδια κινδυνεύουν με εξαφάνιση. Δεν είναι υπερβολικές εκτιμήσεις σχολαστικών επιστημόνων οι σκέψεις αυτές, αλλά εκτίμηση που απορρέει από την σύγχρονη πραγματικότητα.Η διόγκωση των οικονομικών προβλημάτων αφήνει το δραστικό της αποτύπωμα στις παλλόμενες καρδιές των μικρών μαθητών, δημιουργεί άμεσες επιπτώσεις στις σχολικές τους επιδόσεις.Ζούνε καθημερινά τα προβλήματα των γονιών τους, αν και λύσεις δεν μπορούν να τους προτείνουν.Σκεπτικά και άκεφα σέρνουν τα βήματά τους, δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν στα μαθήματά τους και το χαμόγελο δεν εμφανίζεται τόσο τακτικά στα πρόσωπά τους.Με τον τρόπο αυτό δηλώνουν έστω και έμμεσα το πόσο συμμερίζονται και σωματοποιούν το άγχος των ενηλίκων.Έχουν οι ανήλικοι επίγνωση της πραγματικότητας, εκφράζουν πειστικά τις ανησυχίες τους μέσα απο τα μάτια ή τις αμήχανες κινήσεις του σώματος.«Πώς να κρυφτείς απο τα παιδιά;Έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα», τραγουδούσε πολύ σοφά ο Διονύσης Σαββόπουλος ανοίγοντας αυτομάτως τις πύλες της συγκατάβασης προς τις θελκτικές ιδιαιτερότητες της παιδικής ηλικίας.Είναι αλήθεια ότι οι συνθήκες συντελούν στην απότομη απόκτηση της ωριμότητας απο τα παιδιά.Μέσα απο πολέμους και άλλες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης έρχεται η στιγμή της ενηλικίωσης, που ωστόσο μεταφέρει συχνά ως βαριά κληρονομιά και επώδυνα τραύματα.Ας τα γνωρίζουμε όλα αυτά καθώς αναλωνόμαστε σε σχεδιασμούς για την έξοδο απο την κρίση ή όταν κλεινόμαστε ερμητικά στην κυνική απάθεια αυτού που υπομένει την καταιγίδα.Η συνάντηση με τα παιδιά εισάγει όλους τους εμπλεκόμενους σε ένα πεδίο λυτρωτικής ψυχοθεραπείας,όπου οι συχνές συζητήσεις αμβλύνουν τις εντάσεις και αίρουν τις παραξεηγήσεις.Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι η κρόση μας φέρνει πάντα όλους πιο κοντά.

Η σαγηνευτική αυταπάτη του φιλελληνισμού

Ασκεί ιδιαίτερη σαγήνη στον ελληνικό λαό να συντηρεί μικρούς και μεγάλους μύθους. Και να τους προσαρμόζει με επιμέλεια στην υπεράσπιση δογματικών και ανιστόρητων απόψεων, τόσο χρήσιμους φυσικά για την τόνωση του εθνικού ναρκισσισμού αλλά καθόλου πρακτικά αποτελεσματικούς σε επίπεδο πολιτικής δράσης.Έχουμε θαμπωθεί εδώ και λίγο καιρό απο την αναβίωση του «φιλελληνικού» ρεύματος εις τας Ευρώπας.Είναι όμως ισχυρό αποδεικτικό στοιχείο κάποιες μικρές ομάδες που διαδηλώνουν την συμπάθειά τους, έτσι ώστε να θεωρούμε ότι ξαναφουντώνει το κίνημα του φιλελληνισμού στην πολιτισμένη Δύση; Οι ηθελημένες στρεβλώσεις δεν σώζουν το γοήτρο της χώρας,ούτε απαλλάσσουν αυτό το λαό απο τις διαχρονικές του ευθύνες.Σε βασικά πράγματα είμαστε εκνευριστικά αδιάλλακτοι. Συνεπείς στο αξίωμα ότι για τα πάντα ευθύνονται μόνο οι «άλλοι», για άλλη μια φορά σήμερα προβαίνουμε σε αυθαίρετες διακρίσεις αποκρύπτοντας έτσι απο τους εαυτούς μας την πραγματικότητα.Όσοι επιβάλλουν απεχθή μέτρα(π.χ Μέρκελ, Σόιμπλε, Τόμσεν κ.α) ανήκουν στην κατηγορία των εχθρών του «έθνους». Ενσαρκώνουν το αιώνιο κακό και όσοι έλληνες συμφωνούν με την Τρόικα είναι «δοσίλογοι» και «όργανα του διεθνούς καπιταλισμού».Στο απόγειο της βρίσκεται και πάλι η ιδεολογική τυφλότητα, που επαναφέρει συνθήματα και ολοκληρωτικές απόψεις για τις οποίες ο ελληνισμός στο παρελθόν έχει καταβάλλει βαρύ τίμημα.Το πώς θ΄αλλάξουμε τους εαυτούς μας και την χώρα, αυτό δεν μας πολυνοιάζει και το παρακάμπτουμε. Είναι ενοχλητικό να σου θυμίζει κάποιος τα λάθη και τις ευθύνες που σου αναλογούν. Να θέτει όρους και προτείνει πώς θα μπει επιτέλους τάξη.Το να υποστηρίζεις κάτι τέτοιο στην σημερινή «εμπόλεμη» κατάσταση σε κατατάσσει άμεσα στους «εχθρούς του ελληνισμού».Για τους οπαδούς του «άσπρου-μαύρου» η Δύση ακόμη χρωστά πολλά στην Ελλάδα, πέραν του ελιξήριου της διαρκούς ανανέωσης της.Για αυτό φουσκώνουμε απο υπερηφάνεια στο σύνθημα:«Είμαστε όλοι έλληνες».Ασχέτως εάν κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει.Όσοι το φωνάζουν δεν ομολογούν απαραίτητα τη λατρεία τους στα αρχαιολελληνικά επιτεύγματα Η ηχηρή επανάληψή του μπορεί να δηλώνει τον φόβο ότι και άλλοι λαοί θα μπορούσαν να έχουν την ίδια τύχη με την Ελλάδα. Ότι αφού υποφέρουν σήμερα με αυτά τα μέτρα οι νεοέλληνες,ποιός αποκλείει ότι ότι στην ίδια δυσχερή θέση δεν θα βρεθούν σύντομα και οι Ισπανοί ή οι Γάλλοι; Είτε υπάρχει όντως σύγχρονο κίνημα φιλλεληνισμού, είτε όχι, ως λαός θα προτιμούσαμε να συμπίπτει αυτός με τα συμφέροντά μας όπως τα εννοούμε εμείς.Δεν θα ήταν π.χ ένδειξη φιλλεληνισμού να δεχθούμε την συνεργασία της Τρόικας σε ανθρώπινο δυναμικό και υλικοτεχνική υποδομή προκειμένου να αναδιοργανωθεί σε υγιείς βάσεις ο δημόσιος τομέας; Ή να σημειωθεί μια δραστική-αποκαθαρμένη απο παλιές αμαρτίες-επανεκκίνηση σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας υγείας με την συνδρομή των ευρωπαίων φίλων; Στην εποχή της ακραίας πόλωσης, ο ανώριμος ψυχισμός μας αντικρύζει με μεροληπτική κρίση τα διαδραματιζόμενα εντός και εκτός Ελλάδας. Το ιδεολόγημα του «ξένου δάκτυλου» αντέχει ακόμη και ενισχύει την σταθερή έλλειψη προσανατολισμού. Ανακαλώντας το ευπώλητο κλέος του παρελθόντος, φανταζόμαστε ότι όλο και περισσότερο θα αποσπάσουμε την παγκόσμια συμπάθεια και την συγχώρεση της εθνικής ανεπάρκειας.Χαρίστε τα χρέη μας,επαναφέρετε το βιωτικό επίπεδο που απολαμβάναμε πριν λίγα χρόνια,επιβεβαιώστε ότι μας θαυμάζετε για τα επιτεύγματά στις επιστήμες και στα γράμματα, και τότε θα θα έχετε κερδίσει επάξια θέση στο Πάνθεον του Φιλελληνισμού. Με την διαφορά ότι οι «ξένοι» δεν τρώνε-όπως κάποτε νομίζαμε-κουτόχορτο...